Ήταν καλοκαίρι.	Было лето.
Έκανε πολλή ζέστη.	Было очень жарко.
Ο τζίτζικας ξάπλωνε πάνω σε ένα όμορφο, κόκκινο λουλουδάκι και κοιτούσε τα καημένα τα μυρμηγκάκια, που χωρίς διάλειμμα κουβαλούσαν μεγάλους σπόρους στο σπιτάκι τους.	Цикада лежала на красивом красном цветочке и смотрела на бедных муравьёв, которые без перерыва носили большие зёрна в свой домик.
Ο τζίτζικας πήρε την κιθάρα του και ξεκίνησε ένα χαρούμενο τραγούδι.	Цикада взяла свою гитару и начала весёлую песню.
Φώναξε σε ένα περαστικό μυρμήγκι:	Она крикнула проходящему мимо муравью:
— Κύριε μέρμηγκα! Έλα να τραγουδήσουμε μαζί!	— Господин муравей! Давай споём вместе!
Το μυρμήγκι απάντησε ότι δεν μπορεί, γιατί έχει πολλή δουλειά ακόμα με τα αδέλφια του.	Муравей ответил, что не может, потому что у него ещё много работы вместе с братьями.
— Πρέπει να έχουμε όλα έτοιμα όταν θα έρθει ο χειμώνας, — είπε.	— Нам нужно всё подготовить к приходу зимы, — сказал он.
Ο τζίτζικας γέλασε:	Цикада засмеялась:
— Μα, ο χειμώνας είναι πολύ μακριά ακόμα! Έχετε πολύ χρόνο μπροστά σας να δουλέψετε.	— Да до зимы ещё далеко! У вас впереди много времени на работу.
Κάθισε βολικά πάνω σ’ ένα μανιταράκι και συνέχισε τα τραγούδια του.	Она удобно устроилась на грибочке и продолжила петь.
Και τα μυρμήγκια έφερναν και έφερναν σπόρους στο σπίτι τους.	А муравьи всё несли и несли зёрна в свой дом.
Μια μέρα ξεκίνησαν δυνατοί άνεμοι.	Однажды поднялся сильный ветер.
Ήρθε το φθινόπωρο.	Наступила осень.
— Μα, τι άσχημος αέρας! — φώναζε ο τζίτζικας και προσπαθούσε να βρει ήσυχο μέρος να κρυφτεί.	— Какой ужасный ветер! — кричала цикада, пытаясь найти тихое место, чтобы спрятаться.
Και μετά το φθινόπωρο ήρθε και ο χειμώνας, φέρνοντας χιόνι και παγωνιά.	А после осени пришла и зима, принесла снег и стужу.
Ο καημένος μας ο τζίτζικας τριγύριζε στα χιόνια για να βρει λίγη τροφή, αλλά τίποτα.	Бедная цикада бродила по снегу в поисках еды, но ничего не нашла.
Όλα τα σκέπασε το χιόνι.	Снег укрыл всё вокруг.
Τουρτουρίζοντας, ο τζίτζικας πήγε στα μυρμήγκια.	Дрожащая от холода, цикада пошла к муравьям.
— Αγαπητοί μου φίλοι, σας παρακαλώ, δώστε μου λίγο φαΐ, γιατί έχω μέρες να φάω και πεινάω πάρα πολύ.	— Дорогие мои друзья, пожалуйста, дайте мне немного еды, потому что я уже несколько дней ничего не ела и очень голодна.
Τα καλά μυρμήγκια, βέβαια, τάισαν τον πεινασμένο τζίτζικα και του είπαν:	Добрые муравьи, конечно, накормили голодную цикаду и сказали ей:
— Θυμάσαι που γελούσες όταν μαζεύαμε τρόφιμα για να μην πεινάσουμε;	— Помнишь, как ты смеялась, когда мы собирали еду, чтобы не остаться голодными?
Με αυτά τα σποράκια σε κεράσαμε τώρα.	Теперь мы угостили тебя этими же зёрнышками.
Ο τζίτζικας τους ζήτησε συγγνώμη και πήρε ένα σημαντικό μάθημα:	Цикада извинилась перед ними и усвоила важный урок:
Άλλη είναι η ώρα της δουλειάς και άλλη η ώρα για γλέντι.	Время для работы – отдельно, а время для веселья – отдельно.