Η Λεώνη είναι ζωγράφος. Μέσα της νιώθει μια μεγάλη χαρά κάθε φορά που τελειώνει ένα κομμάτι…Τσουλάει το αναπηρικό καροτσάκι της… Όταν ζωγραφίζει, ξεχνιέται. Το εργαστήρι της, το πιο μεγάλο και το πιο φωτεινό δωμάτιο του σπιτιού της, είναι για τη Λεώνη ένας χώρος χαράς και ευλογίας. Την κάνει ευτυχισμένη. Όμως θέλει να κάνει κι άλλα πράγματα. Από ένα κατάστημα, της έχουν ζητήσει να φτιάξει πάνινες κούκλες. Το σκέφτεται.

Η παρέα έρχεται συχνά και τα λένε. Θυμούνται τις όμορφες μέρες του Γυμνασίου και τις ξαναζούν.

Σήμερα η Λεώνη έχει ακόμα ένα λόγο να είναι χαρούμενη. Το βράδυ θα πάει για πρώτη φορά από τότε που βγήκε από το νοσοκομείο στο μουσικό τους στέκι. Δικοί της και φίλοι δεν μπόρεσαν να κρύψουν τη χαρά τους.

Η Λεώνη σύντομα θα γίνει δεκαοχτώ χρονών. Θα πάρει δικό της αυτοκίνητο με αυτόματο σύστημα οδήγησης, ειδικό για ανάπηρα άτομα. Να ταξιδεύει. Να πηγαίνει όπου θέλει. Ένα σωρό άλλοι σαν αυτήν, ταξιδεύουν σ’ όλο τον κόσμο. Πάνε σε συνέδρια, πάνε σε πανεπιστήμια για σπουδές, εργάζονται. Γίνονται ζωγράφοι, συνθέτες, μουσικοί, νομικοί, ψυχολόγοι και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστείς!

Ένας φωτεινός ορίζοντας ξανοίγεται μπροστά της. Κάτι μέσα της συνέχεια τη σπρώχνει και την κάνει να ονειρεύεται να θέλει να κατακτήσει τον κόσμο.

Η καρδιά της χτυπάει δυνατά. Αρχίζει να ετοιμάζεται. Φοράει ένα όμορφο φόρεμα. Η μαμά τη βλέπει και την καμαρώνει. Η Λεώνη της έχει γίνει πολύ όμορφη. Με μάτια που λάμπουν. Με καστανά μαλλιά, που πέφτουν κυματιστά στους ώμους και στην πλάτη της.

Το πάρτι θα το κάνουν στο στέκι τους. Και θα΄ρθουν όλοι. Δικοί της και φίλοι.

Θα τη συνοδεύσουν ο θείος Τόνι κι η μαμά. Θα΄ρθει ο μπαμπάς λίγο αργότερα.

Μπαίνει ο θείος Τόνι κι είναι ντυμένος άψογα. Πιάνουν συζήτηση.

— Ξέρεις κάτι; Αποφάσισα να βρω μια καλή δουλειά.

Η Λεώνη γελάει.

— Ξέρω! Ξέρω! Ζηλεύεις που εργάζομαι εγώ…Και λες «Τώρα δεν είναι ντροπή η Λεώνη, που είναι πιο μικρή, να εργάζεται κι εγώ όχι;»

— Σκέφτομαι να ιδρύσω έναν εκδοτικό οίκο.

— Μπορώ να βοηθήσω κι εγώ, θείε Τόνι; ρωτάει η Λεώνη.

— Και, βέβαια, μπορείς! Αν τελικά το αποφασίσεις, θα σου φέρω ένα κομπιούτερ στο σπίτι και κάποιον να σε εκπαιδεύσει. Με το έξυπνο μυαλό που διαθέτεις, γρήγορα θα μάθεις να το χειρίζεσαι.

— Σύμφωνοι! Ένα κομπιούτερ στο σπίτι και η επιχείρηση ξεκινάει…Ζήτωωωωωωωωωωωωωωωω! Κι η Λεώνη υψώνει τα δύο της χέρια σαν την Πατουλίδου που τερμάτισε πρώτη στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

(απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Λεώνη» της Μαρίας Πυλιώτου)